Horyzonty otwarte przed laty

Gdy w latach trzydziestych ubiegłego wieku profesor Franciszek Bujak z Maszkienic fundował dziewięć stypendiów dzięki którym młodzi ludzie mogli kształcić się w szkołach rolniczych, nie przypuszczał z pewnością, że inicjatywa ta przetrwa do następnego stulecia. 10 września na zamku w Dębnie 21 osób odbierze stypendia będące kontynuacją gestu profesora Bujaka.

10 września o godzinie 17.00 na zamku w Dębnie odbędzie się uroczystość wręczenia stypendiów w ramach Funduszu Stypendialnego „Otwieramy Horyzonty”. W tym roku odbierze je 21 stypendystów, uczniów z gminy Dębno wytypowanych przez Komisję Stypendialną. Uroczystość będzie miała wyjątkowy charakter dzięki obecności Magdaleny Bujak-Lenczowskiej, wnuczki profesora Franciszka Bujaka z Maszkienic, który w latach 1935-1936 ufundował stypendia sześciu chłopcom i trzem dziewczętom. Dzięki jego pomocy, młodzi ludzie mogli kształcić się w szkołach rolniczych i rolniczo - gospodarczych, a stypendium oprócz nauki pokryło także koszty rocznego utrzymania.

Fundusz „Otwieramy Horyzonty” nawiązuje do inicjatywy profesora Bujaka, a partnerami Funduszu są Gmina Dębno, szkoły zaproszone do programu oraz darczyńcy indywidualni z całej Polski.

Franciszek Bujak (ur. 16 sierpnia 1875 we wsi Maszkienice zm. 21 marca 1953 w Krakowie) - historyk dziejów gospodarczych i społecznych Polski. Profesor historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Członek PAU i PAN, prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego. Polityk związany z PSL "Piast" i SL. Pochodził z rodziny chłopskiej. Szkołę podstawową i średnią ukończył w Bochni. Studia humanistyczne (historyczne, geograficzno - historyczne i prawnicze) ukończył w latach 1894 - 1900 na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1901-1902 odbył w Lipsku, Rzymie i Genui studia uzupełniające. Był następnie asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim, bibliotekarzem w Bibliotece Jagiellońskiej i archiwistą w Krajowym Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich w Krakowie. W 1905 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy „Studia nad osadnictwem Małopolski”. Była to pierwsza praca z historii gospodarczej w dziejach nauki polskiej. Od 1905 do 1919 prowadził z tej dziedziny zajęcia na Uniwersytecie Jagiellońskim, tworząc pierwszy dydaktyczno - naukowy ośrodek historii gospodarczej. W 1919 związał się z Uniwersytetem Warszawskim, a także z Wyższą Szkołą Handlową w Warszawie, już jako profesor zwyczajny. Pełnił wówczas przez pewien czas funkcje publiczne, z których jednak szybko zrezygnował (w kwietniu 1920 został ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Władysława Grabskiego). Od roku akademickiego 1920/1921 przeszedł do Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Podczas sowieckiej okupacji Lwowa wykładał historię gospodarczą na lwowskim Uniwersytecie im. I. Franki. W 1945 powrócił ze Lwowa do Krakowa. W pierwszych latach po wojnie włączył się aktywnie w prace naukowe i organizacyjne Komitetu Naukowego do Ziem Odzyskanych. W 1948 przeszedł na emeryturę, a w 1949 opublikował ostatnią pracę naukową.