7 marca 1330 roku, kancelaria królewska króla Władysława Łokietka wystawiła wojewodzie krakowskiemu, Spycimirowi, dokument, na mocy którego mógł lokować miasto Tarnów. Założono je na wzgórzu dominującym nad najbliższą okolicą (226 m n.p.m.), a średniowieczny układ starego Tarnowa zachował się do dzisiejszych czasów. Sporządzony po łacinie królewski dokument pozwalał na lokowanie miasta na prawie niemieckim, z władzą sądową wójtowsko-ławniczą i samorządem. Zgodnie ze stosowaną zasadą, mieszczanie poddani zostali władzy samorządu, na którego czele stał dziedziczny wójt. Zniesiona zaś została w stosunku do nich bezpośrednia podległość urzędnikom państwowym.
Akt lokacyjny Tarnowa wzorowany był na prawie królewskiego stołecznego miasta Krakowa. Na prawo niemieckie przeniesiony został nie tylko Tarnów, ale także przysiółki oraz wsie znajdujące się w jego obwodzie. Lokacja była procesem dość skomplikowanym. Przekładając na język współczesny, na jego przebieg miały wpływ trzy główne czynniki:: zezwolenie na realizację (przywilej lokacyjny), inwestor (czyli właściciel terenu) oraz wykonawca (lokator zw. zasadźdzcą, bezpośrednio przeprowadzający akcję lokacyjną).
Więcej o lokacji miasta przeczytać można na naszej stronie: http://tarnowskieinfo.pl/news/5303,tarnowskie-kroniki-2-lokacja-miasta.html
