Jan Duwall, pochodzący z Żegociny, urodzony w spolszczonej rodzinie francuskiej był pierwszym tarnowskim biskupem choć zmarł, zanim papież Pius VI potwierdził kanonicznie fakt istnienia nowej diecezji. Czas pełnienia posługi biskupiej spędził głównie w klasztorze bernardynów w Tarnowie, gdzie zmarł 13 grudnia 1785 roku. Pochowany został na przyklasztornym cmentarzu, nie wiadomo jednak dzisiaj, gdzie dokładnie znajdował się grób biskupa - nominata.
Jan Duwall (nazwisko pierwszego tarnowskiego biskupa występuje czasami w formie: Duvall lub Duval, gdyż pochodził on ze spolszczonej rodziny francuskiej) urodził się 13 kwietnia 1720 roku w Żegocinie jako syn Ludwika i Katarzyny Sagatowskiej. Studia teologiczne ukończył w Krakowie, święcenia kapłańskie otrzymał 1 kwietnia 1747 roku. Rok później wyjechał do Rzymu, by, zgodnie z wolą przełożonych, kontynuować studia. Po powrocie do kraju, w roku 1752 został mianowany prałatem scholastykiem kolegiaty wojnickiej, trzy lata później otrzymał probostwo w Prandocinie, a w 1757 został proboszczem parafii w Radłowie, który darzył szczególną sympatią. To dzięki jego staraniom radłowski kościół został wówczas przebudowany w stylu barokowym. Od 1758 roku Jan Duwall rezydował w Wojniczu gdzie z kolei odbudował spaloną świątynię kolegiacką. W 1763 roku uzyskał doktorat obojga praw na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Po przyłączeniu do Austrii południowej części diecezji krakowskiej ksiądz Duwall został mianowany w roku 1781 przez biskupa Kajetana Sołtyka wikariuszem generalnym jej części galicyjskiej. Gdy w 1783 roku cesarz Józef II erygował samowolnie diecezję tarnowską jej biskupem mianował Jana Duwalla, który przeniósł się do Tarnowa, zamieszkał w klasztorze bernardynów i tam zorganizował konsystorz. Od tego momentu jako biskup - nominat zabiegał przede wszystkim o prekonizację przez papieża Piusa VI.
Równolegle przez cały czas pracował na rzecz nowo powstałej diecezji, m.in. regulując kwestie parafii i dekanatów oraz dyscyplinując księży i zakonników, czy angażując do pracy duszpasterskiej zakonników z kasowanych przez władze cesarskie klasztorów. Mimo kontrowersji jakie pojawiają się w odniesieniu do jego osoby i działalności jako rządcy diecezji (był wszak wykonawcą cesarskich dekretów kasacyjnych, które zniosły kilka klasztorów i wszystkie bractwa kościelne), nazwano go Clementissimus Pater, "wielkim w Kościele mężem Bożym".
Jan Duwall nie doczekał prekonizacji. Zmarł w tarnowskim klasztorze bernardynów wieku 65 lat, w 1785 roku i wiadomo, że został pochowany na cmentarzu przyklasztornym, choć dziś nie sposób wskazać miejsca, gdzie znajdował się grób tarnowskiego biskupa - nominata. Jego epitafia znajdują się do dziś w kościołach parafialnych w Wojniczu i Żegocinie.
