Po śmierci biskupa Józefa Pukalskiego papież Leon XIII mianował Ignacego Łobosa, biskupa sufragana diecezji przemyskiej administratorem apostolskim diecezji tarnowskiej. Cesarz Franciszek Józef I w grudniu 1885 roku mianował do biskupem tarnowskim, a Leon XIII prekonizował w styczniu następnego roku. Zasługi biskupa Łobosa dla diecezji tarnowskiej i samego Tarnowa to m.in. gruntowny remont katedry, wsparcie dla zdolnej, ale biednej młodzieży, sprowadzenie do Tuchowa Redemptorystów, czy powołanie do życia Muzeum Diecezjalnego.
Ignacy Łobos, syn Wojciecha i Anny z d. Jarema urodził się w 1827 roku w Drohobyczu, tam też uczęszczał do szkoły elementarnej u bazylianów. Gimnazjum ukończył w Samborze, a studia filozoficzne i teologiczne w Przemyślu, gdzie w 1851 roku przyjął święcenia kapłańskie. Później kolejno pełnił funkcję wikarego, katechety, prefekta seminarium duchownego w Przemyślu, sędziego prosynodalnego, asesora sądu biskupiego i kanclerza kurii diecezjalnej.. W 1868 roku został szambelanem dworu cesarskiego, a następnie honorowym kanonikiem kapituły przemyskiej i kanonikiem gremialnym tejże kapituły. W 1874 roku został szambelanem papieski, prezesem konsystorza biskupiego i notariuszem sądu a nieco później prałatem scholastykiem kapituły katedralnej i prałatem domowym. Sprawował też funkcję dziekana miejskiego dekanatu przemyskiego. Jego kariera nieuchronnie prowadziła do nominacji biskupiej co nastąpiło w 1882 roku, gdy Ignacy Łobos został sufraganem diecezji przemyskiej. W 1885 roku został początkowo mianowany przez papieża Leona XIII administratorem apostolskim diecezji tarnowskiej, ale rok później mianowano go biskupem i Ignacy Łobos odbył ingres do tarnowskiej katedry. Wkrótce też przeprowadził gruntowny remont katedry, a nadany jej wówczas wygląd architektoniczny przetrwał do dzisiaj. Biskup Łobos utworzył w diecezji cztery nowe dekanaty i sześć placówek duszpasterskich. Chętnie odbywał wizyty kanoniczne. Zgodnie z zaleceniami Rzymu wprowadził w tarnowskim seminarium duchownym wykłady z filozofii chrześcijańskiej oraz wykłady sztuki sakralnej. Za jego biskupstwa po raz pierwszy w historii diecezji zwołany został "synod dziekański", podczas którego biskup wyłożył obowiązki, rolę i zadania dziekanów. Podobnie jak jego poprzednik bp. Pukalski, życzliwie odnosił się do zakonów. To Ignacy Łobos sprowadził do Tuchowa Redemptorystów i zlecił im opiekę nad cudownym obrazem Matki Boskiej. Za jego rządów powstało wiele domów sióstr służebniczek dębickich i starowiejskich, które otwierały liczne ochronki, a czasami także prowadziły szkoły. Łobos zorganizował także na wielką skalę jubileusz sześćsetlecia śmierci bł. Kingi oraz rozpoczął starania w sprawie jej kanonizacji.. W 1888 roku założono szkołę dla kształcenia organistów, w tym samym roku powołano do życia Muzeum Diecezjalne. Bp. Łobos najlepiej czuł się w swojej diecezji, którą niechętnie opuszczał. Żył skromnie dochody przeznaczając na cele katedry, seminarium duchownego i biednych. Cieszył się ogromnym autorytetem - był rzeczywistym tajnym radcą cesarza z tytułem "Ekscelencja", asystentem tronu papieskiego, hrabią i patrycjuszem rzymskim. Posiadał honorowe obywatelstwo miasta Tarnowa, Biecza, Drohobycza i Leżajska. W 1900 roku wyraził zgodę na ponowne przeniesienie do diecezji przemyskiej. Niespodziewana śmierć pokrzyżowała jednak te plany. Zmarł w 1900 roku, w Wielkanoc. Spoczywa w grobowcu kapitulnym na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
