Ksiądz Edward Komar był pierwszym w historii diecezji tarnowskiej biskupem pomocniczym. Pracował również jako rektor Wyższego Seminarium Duchownego, a po śmierci biskupa Franciszka Lisowskiego w roku 1939 został wybrany wikariuszem kapitulnym diecezji. 24 czerwca 1940 mianowany został administratorem apostolskim diecezji tarnowskiej. Kierował diecezją w bardzo trudnym okresie wojny i niemieckiej okupacji. Jego grób znajduje się w podziemiach kaplicy świętego Józefa na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
Kiedy ksiądz Edward Komar przyjmował sakrę biskupią jako pierwszy w dziejach diecezji tarnowskiej biskup - sufragan liczył sobie 49 lat. Przyszły biskup urodził się 18 stycznia 1872 roku w Koprzywnicy koło Sandomierza w rolniczej rodzinie Józefa Komara i Anny Węglewskiej . Po szkole podstawowej rozpoczął naukę w gimnazjum w Krakowie, tam też rozpoczął studia w seminarium duchownym. W ich trakcie skierowany został na studia do Rzymu. Święcenia kapłańskie przyjął w Krakowie 9 sierpnia 1897 roku, po czym ponownie pojechał do Rzymu kontynuować studia. Na Uniwersytecie Gregoriański uzyskał doktorat z filozofii i teologii.
W roku 1900 powrócił do kraju i został wikarym w Morawicy, a w roku następnym ojcem duchownym krakowskiego seminarium. W 1915 roku decyzją ordynariusza krakowskiego, biskupa Adama Sapiehy przestał pełnić funkcję ojca duchownego i został proboszczem parafii w Osielcu. Po pięciu latach przeniesiony został na probostwo w Suchej. W następnym roku został dziekanem dekanatu suskiego, a biskup tarnowski Leon Wałęga wybrał go na biskupa pomocniczego. 16 czerwca 1921 roku papież Benedykt XV bullą "Commissum humilitati" mianował go biskupem pomocniczym w Tarnowie i biskupem tytularnym Alinda. Sakrę biskupią ksiądz Edward Komar przyjął w Tarnowie 11 września 1921 roku z rąk biskupa Leona Wałęgi. Współkonsekratorami byli biskupi krakowscy: Adam Sapieha i Anatol Nowak . Kilka dni później nowy biskup został wikariuszem generalnym i oficjałem sądu biskupiego w Tarnowie. Jeszce w tym samym roku biskup Wałęga mianował go rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie na miejsce księdza Stanisława Dutkiewicza.
W okresie pełnienia funkcji rektora przez biskupa Komara dodano piąty rok studiów teologicznych. W związku z większą liczbą kleryków dobudowano dodatkowe skrzydło w budynku seminarium. W tym okresie seminarium zakupiło także willę "Pod krzyżem" w Kościelisku koło Zakopanego. Po 15 latach pełnienia obowiązków rektora biskup Edward Komar, w roku 1936 odwołany został z funkcji, jego następcą został ksiądz Roman Sitko , zamordowany później przez Niemców w okresie II wojny. W tym samym roku, po śmierci księdza Józefa Bąby , prepozyta kapituły, Edward Komar otrzymał nominację na to stanowisko. Po odejściu z seminarium więcej czasu poświęcał sprawom diecezji - wizytował parafie, animował działalność Akcji Katolickiej, diecezjalnego Związku Caritas oraz innych organizacji kościelnych. W 1933 roku zmarł biskup Leon Wałęga, jego następcą został Franciszek Lisowski, po jego śmierci z kolei, w czerwcu 1939 roku biskup Edward Komar został wybrany wikariuszem kapitulnym, a 24 czerwca 1940 roku papież Pius XII mianował go administratorem apostolskim.
Biskup starał się kontynuować działalność seminarium duchownego w okresie okupacji. Jesienią 1940 roku gestapo rozpędziło alumnów, dopiero w roku następnym, dzięki staraniom Episkopatu można było otworzyć seminaria duchowne, z zastrzeżeniem, że mogą w nich studiować jedynie ci klerycy, którzy rozpoczęli studia przed wojną, a nowi nie będą przyjmowani. Tarnowskie seminarium rozpoczęło działalność w Błoniu nad Dunajcem. Niestety bardzo szybko, w maju 1941 roku po przeprowadzeniu rewizji gestapo aresztowało rektora, księdza Romana Sitkę, wykładowców i kleryków. Dzięki determinacji biskupa Komara seminarium zostało uruchomione ponownie - tym razem w domu biskupim w Tarnowie, gdzie działało do końca wojny.
W trudnych realiach okupacji biskup interesował się losem więzionych kapłanów oraz więźniów obozu w Pustkowie koło Dębicy i więzienia w Nowym Wiśniczu. Kościół wspomagał również rodziny Polaków wysiedlonych z Wielkopolski i Pomorza. Niemcy grozili również uwięzieniem samego biskupa, żądając od niego m.in. zwołania zjazdu księży diecezji tarnowskiej, czego nigdy nie zrealizował.
Biskup Edward Komar zmarł po krótkiej chorobie 29 września 1943 roku. Pochowano go w podziemiach kaplicy świętego Józefa na Starym Cmentarzu w Tarnowie.
