Oficer armii austro - węgierskiej, generał dywizji Wojska Polskiego.
Franciszek Ksawery Latinik urodził się 17 lipca 1864 roku w Tarnowie. Ukończył Szkołę Kadetów w Krakowie i od 1882 roku służył w armii austriackiej. Od 1895 roku był podporucznikiem piechoty, w roku 1891 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu, był m. in. komendantem szkoły oficerów rezerwy, wykładowcą taktyki w Oficerskiej Szkole Piechoty, a w latach 1909 - 1913 komendant Szkoły Kadetów.
Podczas I wojny światowej służył w armii austro - węgierskiej, dowodząc 100 Pułkiem Piechoty, z którym walczył m.in. w bitwie pod Gorlicami w maju 1915 roku. W tym samym roku uzyskał awans do stopnia pułkownika. Walczył na froncie rosyjskim i rumuńskim, od 1916 dowodził Brygadą Piechoty na froncie włoskim, gdzie został ciężko ranny.
Po odzyskaniu niepodległości, wstąpił do Wojska Polskiego. Był najpierw dowódcą garnizonu Zamość, potem dowódcą Okręgu Wojskowego w Cieszynie. W styczniu 1919 roku z sukcesem bronił Śląska Cieszyńskiego przed wojskami czeskimi. W maju 1919 przystąpił do organizacji 6 Dywizji Piechoty i został jej pierwszym dowódcą. W październiku tego roku mianowany został dowódcą 7 Dywizji Piechoty i Frontu Śląskiego. Od 1920 roku był generałem brygady. W roku 1920 był przedstawicielem Wojska Polskiego w Komisji Graniczno - Plebiscytowej w Cieszynie, a podczas bitwy warszawskiej był gubernatorem wojennym Warszawy i dowodził 1 Armią Frontu Północnego, odpierając radzieckie uderzenie na Warszawę.
W roku 1921 na krótko został dowódcą Okręgu Generalnego Kielce, później, do 1925 roku był dowódcą Okręgu Przemyśl. W latach 1920-22 wchodził w skład pierwszej Tymczasowej Kapituły Orderu Virtuti Militari. W 1925 roku zweryfikowany jako generał dywizji. Był kawalerem orderu Virtuti Militari, posiadał również odznaczenie Polonia Restituta, dwukrotnie uhonorowano go Krzyżem Walecznych.
Od 1 marca 1925 roku w stanie spoczynku. Osiadł w Krakowie, gdzie zmarł 29 sierpnia 1949 roku. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim.
