Kiedy w 1962 roku rozpoczynano budowę zajezdni MPK zakładano, że zostanie ona oddana do użytku po czterech latach. Czas ten wydłużył się jednak o kolejne dwa lata i ostatecznie zajezdnia otwarta została dopiero w sierpniu 1968 roku.
Lata 1962 - 1968 przyniosły w przedsiębiorstwie wiele innych zmian - niezależnie od oczekiwania na rodzącą się w bólach zajezdnię zmieniano tabor, wydłużano trasy kursowania autobusów, tworzono nowe linie. Borykano się również z prozaicznymi kłopotami. Na początku 1963 roku spore straty spowodowała ostra zima. Co prawda przedsiębiorstwo i tak funkcjonowało na "planowym deficycie", ale nie bez znaczenia było, ile wynosi strata MPK.
W następnym roku powstał oddział zamiejscowy tarnowskiego przedsiębiorstwa. 1 sierpnia 1964 roku uruchomiono pierwszą linie autobusowej komunikacji miejskiej w Brzesku. W miesiąc później powstała druga linia. Autobusy kursowały nie tylko w granicach miasta, dojeżdżały także do Jasienia i Jadownik. W samym Tarnowie przedłużono trasę autobusu do Wałek, co sprawiło, że w krótkim czasie długość linii obsługiwanej przez tarnowskie MPK wzrosła o prawie 25 kilometrów. W tym czasie przedsiębiorstwo wzbogaciło się o 11 nowych autobusów, a liczba przewożonych w ciągu roku pasażerów przekroczyła 20 milionów. O ile w roku 1963 z autobusów MPK korzystało prawie 18 milionów pasażerów, o tyle rok później było ich już 21 milionów.
Przybywało również autobusów. W 1965 roku do Tarnowa trafiły 22 nowe pojazdy - 14 sanów i 8 jelczów. Pozwoliło to zwiększyć liczbę autobusów w ruchu z 48 do 59. To były dobre wiadomości, przede wszystkim dla pasażerów, ale i dodatkowe problemy dla firmy. Przedsiębiorstwo, którego teren był wciąż placem budowy - zajezdnia była nieustannie inwestycją " w trakcie realizacji", a obowiązujące wówczas limity finansowe nie zapowiadały jej szybkiego zakończenia - pracowało w nieco anormalnych warunkach.
W lipcu następnego roku otwarto po remoncie ulicę Krakowską. Dzięki temu autobusy MPK pojawiły się na dwóch nowych liniach łączących Rzędzin z ulicą Czerwoną i Mościcami. Równocześnie nadal pracowano na rzecz połączenia Tarnowa z okolicznymi miejscowościami. W roku 1966 uruchomiono linie Tarnów - Lisia Góra (nr "17") i Gumniska - Tarnowiec ("18"). Przedłużono też trasy autobusowe linii nr "1" do Zgłobic, a linii nr "8" do Poręby Radlnej. Na koniec 1966 roku Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Tarnowie obsługiwało 18 linii autobusowych, z czego dziewięć to były trasy podmiejskie.
Ustalone zostały również nowe ceny biletów. Za bilet miesięczny na trasie do siedmiu kilometrów od granicy miasta płacono 25 złotych, a za każdy dodatkowy kilometr kolejne pięć złotych. Oznaczało to podwyżkę cen biletów miesięcznych o ponad 100 %. Dzięki takim rozwiązaniom przedsiębiorstwo przestało być deficytowe. Niektóre linie - "2", "15", "16" i 18" nadal nie były w pełni rentowne, ale wyniki ekonomiczne MPK poprawiły się, mimo podwyżki płac dla kierowców i pracowników zaplecza technicznego. Rok 1967 przyniósł również uruchomienie trzeciej linii autobusowej w Brzesku, a w Tarnowie wydłużenie trasy linii nr "6" do Pawęzowa. Po koniec lat sześćdziesiątych najdłuższą linią autobusową w Tarnowie była "15", licząca 11,5 kilometra, oraz "1" - 10 kilometrów. Najdłuższą linią podmiejską była "12", kursująca na trasie liczącej 17,5 kilometra. Najwięcej autobusów - po osiem - obsługiwało dwie linie prowadzące do Zakładów Azotowych. Jedna z nich prowadziła z Rzędzina do Mościc, druga rozpoczynała swój bieg na ulicy Kaczkowskiego. Z ciekawostek odnotować warto fakt, iż - jakże by inaczej - z inicjatywy organizacji partyjnej i Rady Zakładowej powołano do życia koło Towarzystwa Trzeźwości Transportowców, które zrzeszało 40 członków i "różnymi sposobami zwalczało pijaństwo wśród kierowców".
Uroczyste otwarcie nowej nowej zajezdni odbyło się wreszcie w sierpniu 1968 roku, w 10 lat po utworzeniu przedsiębiorstwa. Wybudowano ją kosztem 27 milionów złotych. Niestety - kiedy uroczyście przecinano wstęgę zajezdnia była już zbyt mała na potrzeby przedsiębiorstwa. Projekt przewidywał obsługę 60 autobusów i 30 taksówek. W chwili ukończenia budowy MPK dysponowało już 88 autobusami, 10 taksówkami bagażowymi, trzema mikrobusami i siedmioma innymi pojazdami.
Rok 1968 był rokiem jubileuszu - MPK świętowało dziesięciolecie istnienia. Stan posiadania przedsiębiorstwa był następujący: 18 linii autobusowych, połączenia Tarnowa ze Skrzyszowem, Zgłobicami, Lisią Górą, Brniem, Poręba Radlną, Wałkami, Pogórską Wolą, Niedomicami, Żabnem, Tarnowcem, Wolą Rzędzińską i Nowodworzem. Do tego dodać należy dwie linie szczytowe - "15" i "18", linie zamknięte prowadzące dowóz pracowników do zakładów oraz "zielone" - nad Dunajec i na Górę Świętego Marcina. Codziennie na ulice wyjeżdżało z bazy MPK 60 autobusów, kursujących na dwie zmiany. W przedsiębiorstwie pracowało 133 kierowców i 107 konduktorów. Cała załoga liczyła 406 osób, w tym 147 kobiet. Członków PZPR było 32. Działał dodatkowy punkt sprzedaży biletów w Zakładach Azotowych, 19 przystanków autobusowych w Tarnowie było zadaszonych, na trzech liniach - "1", "2" i "2 bis" autobusy kursowały po godzinie 23.00.
