Jednym ze skutków wydarzeń sierpniowych 1980 był nie tylko pierwszy, tygodniowy strajk w tarnowskim WPK we wrześniu 1980 roku, ale i kolejna zmiana na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa. Po niespełna roku kierowania WPK, Wilhelm Pyrek przestał pełnić swoją funkcję. Zastąpił go 17 marca 1981 roku Kazimierz Warzyca, wcześniej główny specjalista ds. transportu w Zakładach Azotowych w Tarnowie, absolwent Politechniki Warszawskiej.
Nowe pomysły pomogły poprawić nieco sytuację przedsiębiorstwa. Uporządkowano gospodarkę taborem, wprowadzono stałe obsady kierowców w autobusach, oddano drugi plac postojowy dla autobusów na Rzędzinie, uruchomiono kolejne linie autobusowe. Linia nr "15" obsługiwała trasę z ulicy Słonecznej do Mościc, autobusy nr "19" kursowały z Rzędzina do Zakładów Mechanicznych, linia "0" prowadziła wokół Tarnowa do zakładów Azotowych. Zmieniono przystanki linii "8" i "25", przenosząc je z ulicy Bema na Pułaskiego.
Kolejne zmiany wprowadzone zostały w roku 1983. Uruchomiono linię "30" z ulicy Jasnej pod basen przy ulicy Krasickiego (obecnie Piłsudskiego), linia "31" prowadziła z Tarnowa do Pilzna, linia "32" z osiedla Jasna do "Tamelu", linia "33" do Laskówki Chorąskiej, a linia "17 bis" do Lisiej Góry. Trasę linii "17" przedłużono z Jastrząbki do miejscowości Wesołowa, autobusy linii "12" zaczęły kursować przez Łęg Środkowy, przedłużono trasy linii "8" do Tuchowa i "10" do Jodłówki.
W miarę rozbudowy nowych osiedli "Jasna I" i "Jasna II" wprowadzono tamtędy również nowe linie autobusowe. Kursowały tam autobusy linii "3", "30", "32", "35", "36" i 37". Linia "32" prowadziła do Fabryki Silników Elektrycznych "Tamel", linia "35" do Zakładów Mechanicznych, "36" do Zakładów Azotowych", a "37" na ulicę Droga do Huty. Wiele linii uległo przedłużeniu - "1" ze Skrzyszowa do Świniogóry, "6" ze Śmigna do Łukowej, "10 bis" z Woli Rzędzińskiej do Górówki, "26" z Łękawicy do Łękawki, a "28" z Bobrownik do Radłowa. Nowe linie autobusowe połączyły Tarnów z Trzemesną i Luszowicami.
W 1986 roku obchodzono uroczyście jubileusz 75-lecia komunikacji miejskiej w Tarnowie. Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne dysponowało w roku jubileuszowym 160 pojazdami marki "berliet", zatrudniało 1044 pracowników, obsługiwało 43 linie autobusowe, rocznie przewożąc 64 miliony pasażerów. Długość linii autobusowych obsługiwanych przez przedsiębiorstwo wynosiła 680 kilometrów, z czego 116 kilometrów na terenie Tarnowa. Placówki terenowe WPK zlokalizowane były w Dębicy, Bochni i Brzesku. Przedsiębiorstwo obsługiwało także Dąbrowę Tarnowską, Żabno, Pilzno i Tuchów. Oprócz stałych linii autobusowych uruchamiano w zależności od pory roku i potrzeb linie specjalne i sezonowe. Latem autobusy kursowały na Górę Świętego Marcina, do Ostrowa, Gródka nad Dunajcem oraz na Dwudniaki. Zimą linie specjalne działały na trasach prowadzących na Górę Świętego Marcina i Lubinki. Dodatkowe autobusy wyjeżdżały na ulice Tarnowa zawsze 1 listopada oraz przy okazji dużych imprez sportowych. Narzekano na brak kierowców - w 1986 roku brakowało ich 40 - oraz na zbyt małą już zajezdnię, zlokalizowaną w dodatku w miejscu, gdzie nie było praktycznie możliwości jej rozbudowy. Autorzy okolicznościowego wydawnictwa jubileuszowego wydanego w roku 1986 podnosili konieczność zapewnienia przedsiębiorstwu odpowiednio wysokiej dotacji, dającej np. możliwość podwyższenia płac pracownikom, apelowali o budowę pętli autobusowej przy nowym szpitalu, który był był w permanentnej budowie oraz, nie wiadomo na jakiej podstawie, przekonywali, że w roku stulecia komunikacji miejskiej w Tarnowie, a więc do roku 2011, powrócą na ulice miasta tramwaje.
W następnych latach w miarę możliwości starano się rozwiązywać problemy z infrastrukturą. Przy ulicy Lwowskiej oddano trzy place postojowe na 150 autobusów, zbudowano budynek administracyjno-socjalny dla potrzeb zajezdni. Zajezdnia przy ulicy Okrężnej została dzięki nowym placom znacząco odciążona, pozostawiono tam jedynie autobusy remontowane, lub czekające na naprawę. Hala napraw bieżących na terenie zajezdni została zmodernizowana, uruchomiono punkt dyspozytorsko-kontrolny przy alei Jana Pawła II i punkt ekspedycyjny na placu manewrowym w Mościcach.
Decyzją Wojewody Tarnowskiego pełniącym obowiązki dyrektora WPK został w 1989 roku Zbigniew Żmuda. Dwa lata później wygrał on konkurs na stanowisko dyrektora i został nim już formalnie.
Również w roku 1989, w kwietniu ponownie zawiązała się Komisja Tymczasowa "Solidarności". W grudniu odbyły się wybory władz związku, w których przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" wybrano Romana Piątka.
W tym samy roku, 31 lipca, rozpoczął się kolejny strajk w przedsiębiorstwie. Zakończono go 2 sierpnia podpisaniem porozumienia z dyrekcją w sprawach płacowych.
W roku 1990, u progu nowej epoki, WPK dysponowało 209 pojazdami, z których 152 przewoziły pasażerów.
W 1991 roku obchodzono kolejny jubileusz - osiemdziesięciolecia - tarnowskiej komunikacji miejskiej. Tym razem nie było już optymistycznych wizji - w okolicznościowym wydawnictwie otwarcie pisano o braku pieniędzy w przedsiębiorstwie, konieczności podnoszenia cen biletów i planowanych zmianach własnościowych.
Na te ostatnie trzeba było poczekać jeszcze dwa lata. 28 grudnia 1993 roku powołane zostało Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne Spółka z o. o. w Tarnowie. Nowy podmiot zarejestrowany został w Sądzie Rejonowym w Tarnowie Wydział V Gospodarczy z dniem 1 stycznia 1994 roku. Sto procent udziałów spółki objęła Gmina Miasta Tarnowa. Pierwszym prezesem spółki został Zbigniew Żmuda.
