W dniach 15, 16, 17 czerwca w godzinach od 8.00 do 16.00 w tarnowskim Muzeum Etnograficznym zrealizowane zostaną kolejne warsztaty rzemieślnicze realizowane w ramach projektu „Jesień średniowiecza – wiosna renesansu – cykl wydarzeń kulturalno – naukowych”. Tym razem połączono zajęcia z zakresu kowalstwa z drugą częścią warsztatów technik drzeworytniczych i sfragistycznych.
Warsztaty technik drzeworytniczych i sfragistycznych odbędą się w Muzeum Etnograficznym w Tarnowie w dniach 15-16 czerwca. Prowadzić je będzie Tadeusz Grajpel – mistrz dawnych technik drukarskich. Pierwsza część warsztatów odbyła się w marcu w gmachu głównym Muzeum. Rozszerzenie zajęć zostało zrealizowane w związku z dużym zainteresowaniem, jakie towarzyszyło warsztatom w marcu.
Warsztaty kowalskie odbędą się natomiast w dniach 16-17 czerwca, zajęcia prowadzić będzie kowal Andrzej Słowik.
Udział w warsztatach jest bezpłatny. Organizator zapewnia wszystkie niezbędne materiały do przeprowadzenia warsztatów.
Kowalstwo, a zatem obróbka metali na gorąco przy pomocy młota i kowadła, pojawiło się zapewne około trzech tysięcy lat p.n.e. Na terenie ziem polskich pierwsze wyroby żelazne pojawiły się około 700 lat p.n.e. jako przedmioty importowane z południa Europy. Żelazo wytapiano z rud darniowych w prymitywnych piecach zwanych dymarkami. Znalezione noże, toporki, narzędzia kowalskie dowodzą, że od dawna rzemiosło kowalskie odgrywało niezwykle ważną rolę w życiu codziennym.
Rozwój tego rzemiosła uległ znacznemu zahamowaniu w okresie wędrówek ludów od IV do VI wieku. Dopiero w czasach wczesnośredniowiecznych kowalstwo zaczęło powracać do dawnej świetności. W miarę powstawania grodów i przyległych do nich podgrodzi stanowiących zalążki przyszłych miast, w obrębie kowalstwa zaczął się rysować podział na kowali miejskich, pracujących dla już zaznaczającej się warstwy bogatych odbiorców, co wymagało szukania nowych wzorów zdobienia i precyzji lub dla wojska oraz na kowali wiejskich i zaopatrujących przede wszystkim ludność rolniczą w podstawowe narzędzia.
W momencie tworzenia się miast i wsi rozwijało się kowalstwo związane z budownictwem. Do nowo budowanych siedzib dorabiano kraty, okucia do drzwi, skrzyń, latarnie itp.
W związku z pojawieniem się gospodarstw folwarcznych ich właściciele byli zmuszeni utrzymywać pewną liczbę uzależnionych od siebie rzemieślników. Dwór dawał do dyspozycji kowala kuźnię z wyposażeniem dostarczał opału i surowca. Obowiązkiem kowala dworskiego było wykonanie wszelkich robót dla folwarku, mógł on również niekiedy wykonywać drobne prace dla chłopów. Kowalstwo wiejskie zawsze było w znacznie gorszej sytuacji, ponieważ ani sposób kształcenia nie miał określonej struktury, ani kontakt z kowalstwem obcym nie był tak częsty jak w mieście. Działalność kowali ograniczała się do usług dla rolnictwa, wykonywania prostych narzędzi. Jak dalece unikano używania żelaza w gospodarce wiejskiej świadczą sprzęty rolnicze i budownictwo. Do dziś spotykamy stare wiejskie chałupy, wozy, sanie budowane bez użycia gwoździ lub innego kawałka żelaza.
