Ks. Janusz Królikowski „Dictum Acerbum” - Dlaczego wierzymy w Boga?

Nikt nie może oprzeć swojego życia na Bogu, jeśli nie jest przekonany, że Bóg jest. Gdzie jest prawda: Bóg istnieje czy nie istnieje? Żaden człowiek, jeśli myśli, nie może uciec od tego pytania. Wcześniej czy później ono się pojawi, zarówno u wierzącego, jak i niewierzącego.

Wiemy z doświadczenia, że niekiedy trudności i wątpliwości kwestionują wiarę, atakując tym samym samego Boga. Wszelkie problemy, takie jak postęp nauki, niesprawiedliwość w świecie, choroby i zło, stawiają nam pytanie o istnienie Boga. Ponieważ człowiek, który nie wierzy, także staje wobec głębokich problemów dotyczących początku i przeznaczenia człowieka, pyta się o sens i cel życia. Czy człowiek nie jest niczym więcej niż cyfrą, seryjnym produktem ewolucji, przypadkiem? Dlaczego tylu światłych ludzi traktuje Boga jako światło i moc ich życia? Mimo pewności, z jaką niewierzący odrzuca Boga, także on przeżywa chwile, w których poddaje w wątpliwość swoją niewiarę.

Nie należy dziwić się, jeśli pojawiają się wątpliwości dotyczące wiary. Bóg jest zbyt wielki, by można Go było uchwycić naszą inteligencją; zawsze pozostaje Wielką Tajemnicą. Co więcej, uznanie Boga za Boga domaga się uznania Go za Nauczyciela życia. Wierzyć w Boga oznacza zaangażować się w wyzwolenie, przyjaźń i pracę, do których zaprasza człowieka, lecz także by budować życie oparte na ufności, zgodnie ze wskazaniem: „Bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi”. Jest niekiedy zrozumiałe, że nasze pragnienie niezależności waha się przed wielkim skokiem w znajdujące się w mroku ramiona Boże.

Każdy z nas musi dokonać własnego wyboru życia; każdy sam decyduje o jego ukierunkowaniu. Wiara w Boga jest aktem absolutnie osobistym; nikt nie może uwierzyć za nas, ani my za nikogo. Oczywiście, jakakolwiek jest nasza odpowiedzialność, nigdy jednak nie jesteśmy całkowicie sami. Także w dziedzinie wiary nie jesteśmy całkowicie sami. Także w dziedzinie wiary jesteśmy istotami społecznymi. W tym najbardziej osobistym wyborze człowiek może inspirować się bliźnimi. Może odkryć, jakimi racjami kierują się ci, którzy wierzą w Boga. Ich wiara może umocnić naszą decyzję.

Dlaczego ludzie wierzą, że Bóg istnieje? Niekiedy prowadzą ich do wiary zdumiewające i poruszające przeżycia. Wiele dróg prowadzi do Boga. Wielu ludzi znajduje Boga we wzajemnej przyjaźni. Wspólne praca i cierpienie w trakcie pełnienia tej samej misji często prowadzi do nawiązania silnych więzi miedzy osobami. Otrzymują od siebie nawzajem wsparcie i obdarowują się bezwzględną ufnością. Wewnętrzna pewność, którą znajdują w sobie, coś, co ich przerasta, coś, czego są świadomi, że otrzymują razem, stawia im pytanie o to, jak się stało, żeśmy się spotkali? Jak na to zasłużyliśmy? Ich szczęście prowadzi ich do Boga.

Wielu ludzi prowadzi do Boga życie małżeńskie. W swoim spotkaniu małżonkowie odkrywają, że budzą się w nich zdumiewające siły – ich serca i uczucia zwracają ich do siebie, zdają sobie sprawę, że są dla siebie i dopełniają się wzajemnie. Czy to wszystko jest wynikiem przypadku? Te cudowne i jasno ukierunkowane dyspozycje prowadzą ich do podniesienia spojrzenia pełnego miłości na Stwórcę, który ukształtował mężczyznę i kobietę w taki sposób, by tworzyli harmonijną parę, ukazując w ten sposób Jego mądrość. Gdy ich miłość daje życie nowej istocie, w głębi serca czują, że Bóg jest źródłem tego nowego życia.

Szczęście i miłość stają się wiec dla wielu ludzi drogą prowadzącą do Boga. Inni zaś dochodzą do wiary, wychodząc z innego punktu: samotność, niewystarczalność, cierpienie. Człowiek zdaje sobie żywo sprawę, że nie wystarcza sam sobie. Nawet gdy jest otoczony przez osoby rozumiejące go i przywiązane do niego pozostaje nienasycony w swoich głębszych aspiracjach. Jego niezaspokojone pragnienie uczucia i współczucia mówi mu, że musi być ktoś – Bóg osobowy, który może odpowiedzieć na to pragnienie.

Inni ludzie dochodzą do Boga poprzez smutek i strach. Wobec zła i niesprawiedliwości dowołują się do Boga sprawiedliwego, których broni prześladowanych. Serca rozczarowane znajdują wierną miłość w wiernym Bogu. Poważne przeszkody w pracy, przestępstwa, odkrycie swojej winy w grzechu, wstyd i lęk prowadzą wielu ludzi do odkrycia Boga jako Ojca – Ojca syna marnotrawnego.

Bóg dochodzi także do wielu ludzi w sposób bardzo spokojny i zwyczajny. Znajduje się Boga w łagodnym słowie matki, w wierze i modlitwie ojca, w szczerym uczuciu własnej rodziny lub wspólnoty parafialnej. Wielu tak właśnie nauczyło się poznawać Jezusa Chrystusa. Od dzieciństwa wzrastali w takim środowisku.

Ostatecznie to jednak Jezus jest dla większości ludzi przekonującym Słowem. W ciągu wieków niezliczeni ludzie nauczyli się poznawać i kochać Boga w osobie Jezusa Chrystusa, w Jego orędziu, w Jego miłości do końca. Jezu jest wielkim znakiem istnienia Boga, który jest blisko i dla którego można żyć.

Można mnożyć drogi, którymi ludzie dochodzą do Boga. Wszystkie mają wspólny mianownik – człowiek zwraca się do Boga w następstwie dążenia do piękniejszego i pełniejszego życia. Większość z nas została ochrzczona w Chrystusie we wczesnym dzieciństwie i powoli przeżywa wiarę jako cenny dar i ważną misję. Wiara w Boga jest rzeczywistością tajemniczą, a zarazem wyborem życia osobistego i umacniającym wezwaniem Pana. Wiara jest spotkaniem z Bogiem. W życiu każdego człowieka wiara w Boga jest kwestią osobową i witalną, dlatego domaga się najwyższej troski i najwyższego szacunku.

ks. Janusz Królikowski