Członek Polskich Drużyn Strzeleckich, żołnierz Legionów Polskich, generał dywizji Wojska Polskiego, obrońca Lwowa we wrześniu 1939 roku.
Władysław Langner urodził się 18 czerwca 1896 roku w Jaworowie koło Lwowa. Do gimnazjum uczęszczał w Złoczowie i Tarnowie. W młodości należał do organizacji „Zarzewie” i Polskich Drużyn Strzeleckich. W Tarnowie był zastępcą prezesa Polskiej Drużyny Strzeleckiej nr XIV i komendantem kompanii kadrowej tarnowskiej PDS. Pod jego dowództwem 4 sierpnia 1914 roku wyruszył z Tarnowa do Krakowa na Oleandry pierwszy oddział 43 „drużyniaków”, który wszedł w skład 1 kompanii kadrowej Legionów Józefa Piłsudskiego.
W październiku 1914 roku uzyskał awans na podporucznika, a w roku 1917, po kryzysie przysięgowym, jako poddany cesarza wcielony został do armii austriackiej i walczył na froncie włoskim. W czasie wojny zdał także maturę i ukończył szkołę oficerów rezerwy.
Od listopada 1918 roku był żołnierzem Wojska Polskiego i i zastępcą dowódcy 57 Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej. Następnie dowodził batalionem w 5 Pułku Piechoty Legionów, a później w 1 Pułku Piechoty Legionów. W czerwcu 1920 roku, już jako podpułkownik, objął dowództwo 167 Pułku Piechoty.
W czasie wojny polsko – bolszewickiej walczył na froncie litewsko – białoruskim i na Łotwie. Wyróżnił się podczas zdobywania Wilna w kwietniu 1919 roku.
W 1921 roku ukończył kurs wyższych dowódców przy dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu, a dwa lata później kurs dowódców pułków w Rembertowie.
W latach 1923-1927 dowodził 40 Pułkiem Piechoty we Lwowie. 1 grudnia 1924 roku awansowany został przez Prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego do stopnia pułkownika. Od kwietnia 1927 roku do listopada roku następnego dowodził piechotą dywizyjną 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu.
W latach 1928-1934 pełnił służbę w Warszawie. Był m.in. zastępcą wiceministra spraw wojskowych i szefem Administracji Armii.
Decyzją prezydenta Ignacego Mościckiego 21 grudnia 1932 roku uzyskał awans na stopień generała brygady. Od sierpnia roku 1934 dowodził Okręgiem Korpusu Nr IV w Łodzi, a od 1938 roku Okręgiem Korpusu Nr VI we Lwowie. W tym czasie był również przewodniczącym Okręgu Lwowskiego Związku Harcerstwa Polskiego.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził obroną Lwowa. Od 12 do 22 września bronił miasta przed Niemcami, od 19 września Lwów otoczony był przez Niemców i siły radzieckie. Nie widząc możliwości wyjścia z miasta i przebicia się do granicy polsko - węgierskiej skapitulował 22 września przed Armią Czerwoną, wydając rozkaz złożenia broni i opuszczenia Lwowa. Warunki kapitulacji przewidywały m.in. gwarancję osobistej swobody dla polskich oficerów. Gwarancje te zostały złamane. Oficerowie broniący Lwowa trafili do niewoli sowieckiej, a następnie zostali rozstrzelani.
Po kapitulacji znalazł się w Moskwie, 5 października 1939 roku pozwolono mu wrócić do Lwowa, pod koniec listopada 1939 roku przedostał się do Rumunii, a stamtąd do Francji. Od października 1940 roku przebywał w Wielkiej Brytanii. Dowodził 3 Brygadą Kadrową Strzelców w składzie I Korpusu, następnie był dowódcą Odcinka Obrony „Angus”, a od sierpnia 1941 roku Brygady Szkolnej. Od sierpnia 1943 roku do listopada roku 1945 pełnił służbę w Sztabie Inspektora Wyszkolenia Wojska w Anglii, od listopada 1945 pozostawał w dyspozycji Szefa Sztabu Głównego w Londynie.
Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. 11 listopada 1964 roku prezydent August Zaleski awansował go do stopnia generała dywizji. Zmarł w Newcastle w Wielkiej Brytanii 28 września 1972 roku. Pochowany został na cmentarzu All Saints.
Władysław Langner odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. IV i V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta kl. IV, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Pożegnalny rozkaz generała Langnera do obrońców Lwowa: Przez 10 dni załoga miasta Lwowa odpierała skutecznie natarcia niemieckie. Żołnierze obrony Lwowa zapisali piękną kartę historii wojen, przeciwstawiając się wielkiej technicznej przewadze wroga, nie szczędząc krwi i życia. Gdy teraz, na rozkaz, żołnierze obrony – schodzą z pozycji, muszą wiedzieć, że nie poddajemy się w walce Niemcom, żeśmy się im oparli, że ustępujemy Lwów wojskom Sowietów, z którymi nie walczyliśmy i z którymi walczyć nam nie kazano. Ustępując – ratujemy Lwów od zupełnego zniszczenia i Was żołnierze zachowujemy dla dalszej pracy w Ojczyźnie i dla Ojczyzny.
