Więcej mądrej Unii

Z Elżbietą Achinger, kandydatką do Parlamentu Europejskiego z Platformy Obywatelskiej rozmawiała Dorota Filip

Zanim przejdziemy do Europy, zacznijmy od tego, co tu i teraz. Czym dzisiaj zajmuje się Pani w Sejmie?

Pracuję w dwóch komisjach i trzech zespołach parlamentarnych. Pierwsza z komisji, wybrana przeze mnie z racji wykształcenia, to Komisja Sprawiedliwości i Praw Człowieka. Tu od dwóch lat uczestniczę w zmianie oblicza polskiego wymiaru sprawiedliwości. Zmieniamy przepisy prawa karnego i cywilnego, upraszczamy pewne rzeczy, wprowadzamy elektroniczne nagrywanie rozpraw, upraszczamy procedury związane z doręczeniami. Myślę, że wszystko to rzeczy bardzo ważne dla przeciętnego obywatela. To, co było do tej pory – wieloletnie postępowania sądowe, jest niedopuszczalne. Dążymy do tego, by radykalnie to zmienić.

Przy okazji tego tematu, nawiązując do niedawnej dyskusji dotyczącej pijanych kierowców, gdyby to od Pani zależało zaostrzyłaby Pani kary czy raczej postawiła na egzekwowanie dotychczasowych?

Zdecydowanie jestem z skutecznością egzekwowania tych kar, które już są przewidziane za jazdę w stanie nietrzeźwym. Wprowadziłabym najwyżej to, co kiedyś funkcjonowało zdaje się w Szwecji – upublicznianie, oczywiście po zapadnięciu prawomocnego wyroku, twarzy pijanych delikwentów. I nie mówię tu tylko o sprawcach poważnych wypadków ze skutkiem śmiertelnym, ale nawet o tych, którym zdarzyło się wpaść podczas zwykłej kontroli. Niech wszyscy go zobaczą, a on niech się wstydzi. Wstyd potrafi dużo zdziałać. A oprócz tego jakaś kara zawsze musi być, choćby roboty społeczne. Jeśli zagraża społeczeństwu, niech popracuje na jego rzecz. Natomiast w przypadku wydarzeń tragicznych w skutkach – bezwzględne więzienie.

Wróćmy do Sejmu...

Tak. Druga komisja w której pracuję, to Komisja Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii. Zostałam do niej skierowana trochę ku swojemu zaskoczeniu. Ale teraz, po dwóch latach pracy, mogę powiedzieć, że jest to temat niesłychanie ciekawy. Zwłaszcza w obliczu nowych, bardzo dużych środków unijnych dotyczących właśnie innowacyjności. Ogólnie rzecz biorąc, prace w komisji dotyczą nowych technologii i ich wykorzystania w przeróżnych obszarach, cyfryzacji i przekładaniu jej na wszystkie możliwe jednostki poszczególnych urzędów publicznych, a także odpowiedniego do potrzeb w kontekście innowacyjności, kształcenia wykwalifikowanych kadr dla potrzeb przemysłu. Jeśli natomiast chodzi o moją pracę w zespołach parlamentarnych, to przy ich wyborze kierowałam się głównie swoją wieloletnią pasją czyli polityką senioralną.

A skąd wzięło się zainteresowanie właśnie seniorami?

Cztery lata temu koledzy namówili mnie na założenie Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Wieliczce. Wtedy czegoś takiego jeszcze w naszym mieście nie było. Inicjatywę podjęłam, choć z pewną obawą, czy uda się zachęcić starsze osoby do studiowania. Z ogromnym zdziwieniem, ale i satysfakcją, przyjęłam więc do wiadomości fakt, że coś, co zaczęło się w gronie 60 osób, w ciągu trzech lat urosło do 180. Gdy dwa lata temu zostałam parlamentarzystką, pomyślałam, że można i trzeba ten temat drążyć „wyżej”. Zwłaszcza, że w Sejmie działały już stosowne zespoły. Obecnie pracuję w zespole pracującym nad polityką senioralną oraz w Parlamentarnym Zespole Ds. Osób Starszych oraz ds. Uniwersytetów Trzeciego Wieku. Brałam udział w tworzeniu strategii dotyczącej polityki senioralnej na lata 2014-2020 oraz przedstawiłam program finansowania aktywności zawodowej seniorów na lata 2014-2020. Nakłady na ten cel wyniosą 280 mln złotych, a więc 40 milionów rocznie. Dzięki pracy obydwu zespołów udało nam się jeszcze jedno – zmieniliśmy przepisy o samorządzie gminnym, wprowadzając możliwość działania w jego ramach Rad Seniorów. Przekonujemy do tego także samorządy wojewódzkie i z dumą muszę powiedzieć, że jestem członkiem pierwszej w Polsce Rady Senioralnej utworzonej przez marszałka Małopolski.

Samorządy nie protestują przeciwko tym nowym strukturom i „ciałom”?

Myślę, że samorządy powoli zaczynają je doceniać. Tym bardziej, że Rada to organ przede wszystkim opiniotwórczy i doradczy, a więc w polityce senioralnej na poziomie gminy niezbędny. Bo na tym poziomie od haseł trzeba przejść do działania, a kto lepiej niż sami seniorzy może określić ich potrzeby?

Wiadomo już mniej więcej, ile takich Rad udało się utworzyć?

Nie mamy na razie takiej wiedzy. W czerwcu w Krakowie odbędzie się pierwszy Kongres Uniwersytetów Trzeciego Wieku i to będzie okazja do zdiagnozowania, ile Rad powstało, jak funkcjonują, jakie mają problemy.

Wygląda na to, że ma Pani sporo pracy. Zdecydowała się Pani jednak kandydować do Parlamentu Europejskiego. Nie będzie żal zostawiać tego, co tu udało się rozpocząć?

Zawsze jest żal. Od lat jestem społecznikiem mocno zaangażowanym w różnorakie inicjatywy obywatelskie. Kiedy jako radna Sejmiku Województwa Małopolskiego uzyskałam mandat poselski, koledzy też pytali, czy mi nie żal zostawiać tego wszystkiego. Ale ja nie zostawiam. To jest po prostu inna praca, ale wciąż na rzecz tego, co jest moją pasją i w czym czuję się mocna. Unia też jest mocno uwrażliwiona na politykę senioralną. Stara Europa ma także coraz starsze społeczeństwo, które trzeba zagospodarować, bo to jest ogromny potencjał.

Skoro jesteśmy przy Unii, uważa Pani, że powinno jej być jeszcze więcej w poszczególnych państwach członkowskich, czy wręcz przeciwnie?

Zdecydowanie więcej. Ale tej mądrej Unii. Bo nie chodzi o to, by nas ustawiać w pewnych rygorach, tylko żeby likwidować wciąż istniejące bariery. Jestem bardzo za współpracą unijną, ale przy zachowaniu naszego własnego dorobku czy kultury, bo naprawdę mamy czym się chwalić. Muszę też powiedzieć, że czynnikiem który sprawił, że zgodziłam się kandydować, była możliwość jeszcze lepszego promowania Małopolski. Europarlamentarzysta ma lepsze narzędzia, by pokazać swój region jako piękny i prężny. Próbować ściągnąć nie tylko turystów, ale i inwestorów. Małopolska w Brukseli budzi zainteresowanie. Musimy tylko mieć pod ręką potężny bagaż informacji o tym, że mamy potencjał, choćby w postaci autostrad, infrastruktury, miejsc pracy, a przede wszystkim mamy zdolne, młode pokolenie. Kiedyś ktoś słusznie zauważył, że Małopolska to taka Bawaria. I to faktycznie jest taka nasza Bawaria. I w sensie krajobrazu i w aspekcie ludzkim. A przebojowość Małopolan jest przecież znana.

Jak ocenia Pani obecną kampanię wyborczą?

Jestem troszkę rozczarowana, bo nie za bardzo ją w ogóle widzę. Koledzy w Krakowie trochę się śmieją, twierdząc, że gdzie nie zaglądną – tam Achinger. Ale ja uważam, że dobry wizerunek też jest potrzebny. Ale prawdę mówiąc, także media nie do końca wykorzystują ten nasz czas i potencjał. My powinniśmy opowiadać o tym, co robimy, co chcielibyśmy robić i co możemy zrobić w Unii. Wydaje mi się, że polskie społeczeństwo zbyt mało wie na temat pracy w Parlamencie Europejskim. Gdy znalazłam się w polskim Sejmie, w trakcie spotkań z ludźmi zorientowałam się, że oni niewiele wiedzą o jego pracy. Przygotowałam więc cykl wykładów i odwiedziłam  już 17 albo 18 uniwersytetów opowiadając o pracy parlamentarzysty. Teraz trzeba zrobić to samo w odniesieniu do Europarlamentu. Ludzie wiedzą tyle, ile pokazuje telewizja, a ona pokazuje niewielkie fragmenty. Kompleksowej, przekazanej prostym i zrozumiałym językiem wiedzy jest za mało. Dlatego też ludzie nie znają nie tylko obecnych europosłów, ale także, a nawet przede wszystkim, obecnych kandydatów. A sama kampania niewielu tu pomaga, bo jest raczej polityczna niż merytoryczna. Kandydaci powinni pokazywać jakieś propozycje, programy, umiejętności, doświadczenie. Tego nie ma.

Świeże spojrzenie, skuteczne działanie – to Pani hasło wyborcze. Takie właśnie, bo...

Świeże spojrzenie, bo jestem osobą nową, startującą po raz pierwszy. Mogę więc spojrzeć z nieco innej strony i innej perspektywy. A skuteczne działanie? Mogę chyba bez wstydu się tym pochwalić. Zarządzałam z dobrym efektem firmą, sprawdziłam się jaka radna sejmiku, będąc posłem nie zrezygnowałam ze swojej wcześniejszej działalności, choć może teraz, głównie ze względów czasowych, zajmuję się tym w trochę bardziej ograniczonym zakresie. Ale wciąż aktywnie pracuję na rzecz osób starszych, dzieci i młodzieży, współwydaję i redaguję poczytną gazetę społeczną – „Życie Wieliczki i Powiatu" oraz portale internetowe. Umiem również realizować swoje pasje i zainteresowania. Od sześciu lat śpiewam w chórze amatorskim „Camerata” z Wieliczki, a od czterech lat jestem jego prezesem. Potrafię do skutku drążyć temat i zabiegać o to, na czym mi zależy. Tak było chociażby z zaplanowanymi na czerwiec w Krakowie "Senioraliami". Pomyślałam pewnego dnia, że jeśli młodzi, studiujący ludzie mają Juvenialia, to starsi studenci w naturalny sposób powinni mieć Senioralia. Kto powiedział, że w starszym wieku nie można już niczego od życia oczekiwać? Można i trzeba. Powiedziałabym nawet, że życie zaczyna się po pięćdziesiątce!

Ma Pani wśród obecnych europosłów jakieś wzory?

Oczywiście. Bardzo podziwiam Różę Thun. To osoba niezwykle pracowita, a przy tym świetny polityk. Bardzo cenię pracę prof. Jerzego Buzka, a jego wkład w przedstawianie Unii potencjału Polski jest nie do przecenienia. Trudno nie zauważyć pracy pana Lewandowskiego. To szalenie mądra osoba, a to co robi dla Polski jest bezcenne.

Dziękuję za rozmowę