Florence Foster Jenkins. Najgorsza śpiewaczka świata, która i tak wykupiła całą nowojorską Carnegie Hall, by dać w niej koncert. Pierwsza dama kiczu, braku talentu i umiejętności. Ale też pierwsza dama pasji, marzeń i determinacji. Florenc Katarzyny Bułki w inscenizacji Tadeusza Łomnickiego to postać ze wszech miar złożona – egoistyczna, uparta, bezkrytyczna, a jednocześnie ciepła, naiwna i dziecinnie bezbronna. Mimo trudnych, życiowych doświadczeń, kreuje świat na swój, pełen optymizmu sposób. Przekonana o własnej wielkości, nagrywa płyty, daje koncerty, nie dostrzega śmiechu i szyderstwa. Nie dostrzegają tego też jej przyjaciele. Dostrzegają natomiast spełnianie marzeń, których sami spełniać nie mają odwagi.
Jako Florenc, Katarzyna Bułka jest w spektaklu rewelacyjna. Mocnym głosem koncertowo fałszuje, a gdy nie fałszuje i w ogóle nie śpiewa, oddaje wszystkie odcienie charakteru bohaterki, od autorytarności, po bezbronność. Kusi pieniędzmi i zaraża entuzjazmem. Zmusza do niedowierzania i do uwielbienia.
Z nieco cukierkowej i fantazyjnej jak sama Florenc scenografii, wyłania się obraz porażki przekutej w sukces, życia na własnych warunkach, spełniania marzeń wbrew wszystkiemu i wszystkim. I śmiesznie i refleksyjnie.
Niewątpliwie już pierwszego dnia tegorocznej Talii, poprzeczka postawiona została bardzo wysoko.
Peter Quilter „Boska!”, Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach
Reżyseria: Tadeusz Łomnicki
Obsada: Grażyna Bułka, Mateusz Znaniecki, Barbara Lubos, Andrzej Warcaba, Dorota Chaniecka, Ewa Leśniak, Andrzej Kozak, Piotr Sobota, Piotr Stanusz, Sebastian Zastróżn
