Angażowała się w działalność szkolnego teatru, orkiestry oraz w harcerstwo. Pracowała jako redaktorka tygodnika diecezji tarnowskiej „Nasza Sprawa”. Za udział w konspiracyjnej pracy została aresztowana i osadzona w więzieniu w Tarnowie, a następnie wywieziona do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL-Auschwitz. Stefania Łącka obóz przeżyła i spełniła potem swoje największe marzenie - jesienią 1945 rozpoczęła studia na wydziale polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Stefania Łącka urodziła się 6 stycznia 1914 roku w Woli Żelichowskiej, w parafii Gręboszów. Naukę szkolną rozpoczęła w dwuklasowej szkole w rodzinnej miejscowości. Do kolejnych klas uczęszczała w Gręboszowie. Od jesieni 1926 roku uczyła się w Dąbrowie Tarnowskiej, gdzie ukończyła siedmioklasową szkołę powszechną. Następnie, w 1928 roku, zaczęła uczyć się w I Prywatnem Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. Bł. Kingi w Tarnowie. Działała w harcerstwie, w latach 1931-1932 prowadziła kronikę hufca żeńskiego, który w szkole miał siedzibę, została hufcową sekretarką. Była redaktorką szkolnego miesięcznika Złota Nić. Maturę zdała w 1933 roku.
W latach 1933-1939 pracowała jako redaktorka tygodnika diecezji tarnowskiej „Nasza Sprawa”, redagowała również dodatek dla dzieci „Króluj nam Chryste”. Napisała 700 artykułów. Nawiązywała również kontakty z placówkami misyjnymi prowadzonymi przez polskich misjonarzy.
Po wybuchu II wojny światowej wydawanie czasopisma zostało wstrzymane. Stefania przeszła do pracy w drukarni. Za udział w pracy konspiracyjnej, Stefania Łącka wraz z redakcją została aresztowana i osadzona 16 kwietnia 1941 roku w więzieniu w Tarnowie. Pomimo tortur nie załamała się w więzieniu i nikogo nie wydała.
Po rocznym pobycie w więzieniu została wywieziona do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL-Auschwitz. Deportowana jednym z pierwszych transportów kobiet z Tarnowa i Krakowa w kwietniu 1942 roku. Nadano jej numer obozowy 6886. W sierpniu 1942 roku przeniesiona do sektora dla kobiet w nowo otwartym obozie Birkenau. Stefania była gotowa oddać życie za współwięźniarkę, jednak do egzekucji nie doszło. Wiosną 1943 roku zachorowała na dur brzuszny. Po odzyskaniu zdrowia pracowała jako pielęgniarka. Znała język niemiecki więc została sekretarką bloku nr 23, ratując często życie współwięźniarek. Po ucieczce z ewakuowanego w styczniu 1945 roku obozu, Stefania Łącka powróciła do rodzinnego domu w lutym 1945 roku.
Spełniając swe marzenia rozpoczęła jesienią 1945 studia na wydziale polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Będąc na studiach ciężko zachorowała, co było skutkiem wyczerpania organizmu, jakiego doznała w czasie pobytu w niewoli.
Zmarła w szpitalu w Krakowie 7 listopada 1946 roku. Cztery dni później odbył się pogrzeb. Ciało spoczywa na cmentarzu parafialnym w Gręboszowie.
17 maja 1981 roku odsłonięto w kościele parafialnym w Gręboszowie tablicę upamiętniającą Stefanię Łącką. Następnym krokiem było, w 1993 roku, nadanie jej imienia szkole w Gorzycach. Po reformie polskiego szkolnictwa z 1999 roku, kiedy szkołę podstawową w Woli Żelichowskiej przekształcono w publiczne gimnazjum, Stefania w rodzinnych okolicach stała się bardziej znana. Staraniem dyrektor publicznego gimnazjum w Woli Żelichowskiej, 15 czerwca 2003 roku nadano mu imię Stefanii Łąckiej. W szkole, na piętrze na wprost schodów, widnieje tablica upamiętniająca Stefanię Łącką, odsłonięta w 1981 staraniem miejscowej społeczności.
